PRZYPADEK MARIANA BANASIA, CZYLI KILKA SŁÓW
O METODZIE

Kiedy PiS chciał znaleźć sposób na dostęp do archiwów i zasobów operacyjnych WSI, obawiając się prawdopodobnie, że znajdują się w nich materiały kompromitujące PC i jej liderów, przez kilka lat cierpliwie i konsekwentnie budował ich fałszywy obraz w atmosferze oszczerstw, pomówień i nieprawdziwych oskarżeń. Uwierzyli mu wtedy politycy innych opcji, a niektórzy dziennikarze podgrzewali atmosferę wychodząc z założenia, że niesprawdzona sensacja jest ważniejsza od zweryfikowanej informacji i odpowiedzialności. Efekty likwidacji WSI i jakość stawianych tym służbom zarzutów znamy, ale skutki ich zniszczenia są odczuwalne do dziś.

Po przegranych wyborach w roku 2007, wykorzystując tragedię katastrofy smoleńskiej „zjednoczona prawica” zastosowała dokładnie ten sam mechanizm, ale tym razem po to żeby kłamliwie zohydzić elity i przejąć państwo. Miała już swoją prasę i doświadczenie. Udało się jej przekonać istotną część społeczeństwa, a po przejęciu władzy, wykorzystując brutalną, ogłupiającą i kłamliwą propagandę utrwalić ten stan rzeczy. Na drodze do samowładztwa stała jedynie niezależna władza sądownicza i dlatego ten sam mechanizm powtórzono wykorzystując epizodyczne zachowania sędziów do prezentowania ich, jako reguły. Na szczęście w obronie trójpodziału władzy stanęli obywatele i instytucje międzynarodowe.

W przypadku Banasia, jego zachowania i powiązania są prawdziwe i powinny być już dawno znane służbom specjalnym. Władza nie musi budować żadnego suspensu. Walka z nim dotyczy nieporozumień w rodzinie, której głowa dysponuje niepodzielnie służbami specjalnymi i ich koordynatorem oraz prokuratorem generalnym i jego aparatem. Powód działania jest jednak taki sam, jak w przypadku WSI w latach 2005 – 2007. „Prawica” poszukuje prawdopodobnie dokumentów mogących ją kompromitować. Jesteśmy przekonani, że jeśli Banaś takie dokumenty posiada, dobrze je zabezpieczył. Możliwe jest także, że zabezpieczył nimi swoje bezpieczeństwo na wypadek, gdyby komuś wpadł do głowy pomysł, żeby nieszczęśliwie powiesił się na własnym krawacie, szykując się do wyjścia do pracy. Historia najnowsza zna wiele takich przypadków.